Operacja plastyczna nosa
Inaczej zwana rhinoplastyką, jest jednym z najczęstszych, ale zarazem najbardziej skomplikowanych zabiegów chirurgii plastycznej. Poddać się jej mogą pacjenci w każdym wieku pod warunkiem, że rozwój i wzrost nosa jest zakończony. Operacja może korygować kształt nosa, zmniejszając lub zwiększając jego wielkość, modelując przegrodę nosową oraz czubek nosa, czy też regulować zbyt małą odległość dziurek nosowych. Chirurg plastyczny może wydłużyć lub skrócić nos, lecz w większości przypadków mamy do czynienia z kompleksową operacją regulującą asymetrie w obrębie nosa.
Operacje nosa można podzielić na kategorie:
Operacja miękkich części nosa
Boczna ściana nosa jest zbudowana z kości nosowej, chrząstki bocznej oraz chrząstki skrzydłowej. Cięcia pod chrząstką, między chrząstką oraz przez chrząstkę są podstawowymi cięciami, którymi posługuje się chirurgia w operacjach plastycznych miękkich części nosa. Nos zbudowany jest z części chrzęstnej oraz kostnej. Jeśli chirurg modeluje kształt jedynie chrząstek oraz przylegającej skóry, wówczas mówimy o operacji miękkich części nosa.
Operacja twardych części nosa
Wiąże się z ingerencją do elementów kostnych. Specyficznym zabiegiem jest też septoplastyka czyli korekcja przegrody nosowej. Najczęściej przeprowadzane zabiegi to :
Operacje czubka nosa
Jest to jeden z najtrudniejszych rodzajów zabiegów w rhinoplastyce. Jeśli celem operacji jest zniżenie wysokość czubka nosa, usuwamy środkową część chrząstek skrzydełkowych.
Szeroka rozpiętość nozdrzy jest korygowana przez usunięcie bocznej części chrząstki skrzydełek nosa.
Jeśli nozdrza są zbyt wypukle wówczas za pomocą małych wycięć i ich późniejszego zeszycia jest możliwe wymodelowanie właściwego ustawienia tej części nosa.
Fragmenty usuniętej chrząstki mogą być wykorzystywane w celu uzupełnienia brakujących elementów.
Podniesienie czubka nosa jest możliwe dzięki zszyciu dwóch chrząstek skrzydłowych.
Operacja szerokiego nosa: Jeśli nos jest nadmiernie szeroki już od samej podstawy, wówczas jedyną możliwością jest wycięcie fragmentu części kostnej.
Operacja garbu nosa
Chirurg na początku zabiegu stara się odłączyć skórę od grzbietu nosa a błonę śluzową od części kostnej, w tym celu wykonuje on jedno z możliwych cięć np.: cięcie pod chrząstką skrzydłową lub w poprzek przegrody nosowej. Następnie wewnątrz jamy nosowej prowadzi się cięcie nad chrząstką skrzydłową, dzięki czemu chirurg może dostać się pomiędzy skórę a grzbiet nosa. Garb nosowy odcinany jest za pomocą specjalnego dłuta. W niektórych przypadkach odcięta tkanka wykorzystywana jest w celu re modelacji grzbietu nosa. Wszczepiany implant musi być zabezpieczony przed przemieszczaniem się specjalnym klejem, mikrośrubami lub szwami. Niekiedy w celu unieruchomienia implantu, wystarczy założenie zewnętrznego opatrunku gipsowego. Przy mniejszych nierównościach nosa możliwe jest tylko spiłowanie kości.
Septoplastyka
Zależnie od dostępności pola operacyjnego zabieg może być wykonywany metodą otwartą lub zamkniętą. Septoplastyka jest zabiegiem skomplikowanym. Jedna z technik zabiegu polega na nadłamaniu części kostnej przegrody nosowej oraz jej unieruchomieniu (tamponadą lub innymi dostępnymi środkami) we właściwym położeniu. Inna rzadsza metoda polega na wypreparowaniu chrząstki, następnie jej uformowaniu poza polem operacyjnym i późniejszym wszczepieniu jej we właściwe miejsce. Najbardziej znaczącą i najważniejszą jest technika tzw. drobnych nacięć, które pomagają chirurgowi tamponadą dobrze wymodelować przegrodę nosową. W niektórych przypadkach w przegrodzie nosowej występują wyrostki lub garbki, które mogą być w czasie zabiegu łatwo usunięte.
Skrócenie nosa i odwrócenie czubka nosa do góry
Efekt ten może być osiągnięty dzięki usunięciu części klinowej z bocznej ściany chrząstki skrzydłowej.
Operacja nosa poruszającego się w czasie ruchów mimicznych
Za ruchy nosa są odpowiedzialne małe mięśnie mimiczne połączone z chrząstkami nosa. Ruchy nosa są aktem fizjologicznym, ale zbyt krótkie mięśnie mimiczne mogą powodować nadmierną jego ruchomość. To negatywne zjawisko może być wyeliminowane przecięciem mięśnia w miejscu jego przyczepu. Operacja przebiega za pomocą metody wewnętrznej przez skrzydełko nosa. Drugi mięsień przyciągający czubek nosa w dół, przecinamy wstępując drogą jamy ustnej między szczęką górną a górną wargą.
Inne
Dzięki bocznemu wycięciu kości osiągniemy obniżenie nosa. Formowanie miejsca przejścia czoła w podstawę nosa, da się pogłębić skośnym wycięciem kości z bocznej ściany nosa. Obniżenie nosa jest zabiegiem kompleksowym wymagającym wycięcia części kości z przegrody nosowej oraz z bocznych części nosa.
Wtórna rhinoplastyka
Polega ona na powtórnej operacji nosa – reoperacji. Tkanki są w tej sytuacji zdeformowane i zmienione, niewłaściwie ukrwione w wyniku jednej lub kilku operacji plastycznych. Fakt ten stanowi istotny czynnik ryzyka. Chirurgowie są zgodni z twierdzeniem, że nie powinno się operować co najmniej przez rok od ostatniego zabiegu. W przypadku reoperacji staramy się aby zabieg był jak najmniej redukcyjny, ze względu na przewidywane znacznie gorsze gojenie się rany i blizny.
Najczęściej spotykanymi negatywnymi zamianami w obrębie nosa po operacji, wymagającymi wtórnej rhinoplastyki są: nos papuzi, nos świński, nos w kształcie skoczni narciarskiej, zapadnięcie skrzydełka nosa, zapadły czubek nosa.
Operacja nosa
Operacje przeprowadzane w znieczuleniu ogólnym (narkozie), w większości przypadków trwa 1 – 2 godz. Lecz czas zabiegów bardziej skomplikowanych może być znacznie dłuższy. Klasyczny przebieg operacji polega w pierwszej kolejności na odseparowaniu skóry od nosa, częściowym usunięciu i ewentualnym modelowaniu chrząstek skrzydłowych i czubka nosa oraz, jeżeli sytuacja tego wymaga usunięciu garbu i zwężeniu kostnej części nosa. Chirurg jest w stanie uzupełnić ubytki tkanki tak, aby kształt i końcowy efekt estetyczny był idealny. Ubytki tkanek są najczęściej uzupełniane przeszczepami z ciała samego pacjenta – najwłaściwsze są te, które swoją strukturą i kształtem są najbardziej zbliżone do tkanek nosa. W celu dopełnienia części chrzęstnych wykorzystywana jest chrząstka z przegrody nosowej, ucha a w wyjątkowych sytuacjach i z połączenia żebrowego.
Skóra w obrębie nosa jest elastyczna a dobrze poprowadzone cięcie może zagwarantować idealny wynik operacji.
Kształt nosa po operacji jest zabezpieczany i stabilizowany opatrunkami gipsowymi. Do dziurek nosowych wkładane są tampony, które zabezpieczają przed krwawieniem. Pacjent mając tampony w jamie nosowej może oddychać jedynie ustami.
W celu unieruchomienia nosa po operacji zakładany jest zewnętrzny opatrunek gipsowy na około 7 – 14 dni. Pierwszą noc po operacji spędza pacjent po zabiegu w klinice. W 3 – 4 dobie po operacji następuje zmiana opatrunków i usunięcie tamponady. W przypadku użycia szwów nierozpuszczalnych ich wyjęcie następuje w 7 – 9 dobie po zabiegu. W pierwszych dniach po operacji mogą na twarzy pojawić się obrzęki szczególnie w okolicach powiek. Obrzęki te mogą się jeszcze nasilać przy nagłych zamianach temperatury ciała. Inną nieprzyjemną dolegliwością po zabiegu może być podejście rany krwią, czemu da się przeciwdziałać przykładając zimne okłady. Drobne, lokalne obrzęki mogą się utrzymywać przez kilka tygodni lub nawet miesięcy. Większość pacjentów po zdjęciu opatrunku gipsowego czyli po okresie około 2 tygodni może wrócić do pracy.
Po zabiegu pacjenci powinni zwrócić uwagę na uprawiane przez siebie sporty. Zdecydowanie niepolecane są gry zespołowe, gdyż występuje tu ryzyko zranienia nosa. Operowany nos swój ostateczny kształt osiąga dopiero po okresie roku od operacji, dlatego też poleca się na ten czas zrezygnować ze wspomnianych gier zespołowych, boksu, sztuk walki i innych sportów grożących urazem twarzy.
No Comments