Laserowe leczenie żylaków
Laserowe operacje żylaków kończyn dolnych (ang. EVLT – EndoVenous Laser Treatment) wykonano po raz pierwszy w 2002 roku w USA. Zalety zabiegu, w postaci wysokiej skuteczności, małego urazu operacyjnego i ograniczenia dolegliwości bólowych spowodowały, że w wielu ośrodkach operujących żylaki kończyn dolnych na świecie stosuje się obecnie metodę laserową.
W Polsce jednym z prekursorów metody EVLT jest dr Marek Karczewski, który wykonuje tego typu zabiegi od początku 2004 roku i dlatego posiada ogromne doświadczenie oraz bardzo dobre wyniki leczenia.
VascuLife™ to nowe, rewolucyjne urządzenie służące do zabiegów wewnątrz żylnych – laserowego zamykania żylaków. To inteligentny, zrobotyzowany system, który pozwala na dostosowanie optymalnych parametrów zabiegowych, zwiększając tym samym szybkość i jakość przeprowadzanej procedury. Unikalny system sterowania mechanicznego oraz dioda laserowa emitująca najbardziej optymalną długości fali 1470 nm, pozwalają na kompleksowe i precyzyjne leczenie żył odpiszczelowych wielkich i małych (GSV, SSV) przy minimalnej inwazyjności. System VascuLife umożliwia precyzyjną i równomierną emisję lasera, zamykając naczynia żylne. Lekarz może monitorować przebieg zamykania żylaków, regulując tempo wykonywania i postęp zabiegu, jednocześnie zajmując się mniejszymi żyłami. Pozwala to znacząco skrócić czas zabiegu (średnio aż o jedną trzecią).
WSKAZANIA DO ZABIEGU / PRZECIWSKAZANIA
Najczęstszym wskazaniem do laserowego zamykania żył są niewydolne pnie żyły odpiszczelowej i odstrzałkowej, które dają objawy żylaków przyśrodkowej strony goleni.
Przeciwskazania to ciąża, okres karmienia piersią, zaawansowana miażdżyca kończyn dolnych, zakrzepica, niedrożność żył głębokich, ogólny ciężki stan pacjenta, niewyrównane zaburzenia metaboliczne.
DLACZEGO VASCULIFE?
– Wyjątkowa skuteczność i komfort zabiegu
– Znacznie skrócony czas zabiegu
– Krótszy okres rekonwalescencji
– Mniejsze zasinienie po zabiegu
– Zminimalizowane ryzyko nawrotów
Ostrzykiwanie żylaków (skleroterapia)
Skleroterapia polega na likwidacji zmienionych naczyń żylakowych poprzez środek chemiczny podany do ich światła. Substancja podana do światła żylaka uszkadza śródbłonek naczynia i prowadzi do miejscowego stanu zapalnego, który następnie doprowadza do włóknienia ściany, zmniejszenia średnicy i zarastania (zamknięcia) światła zmiany naczyniowej (żylaka, pajączka). Proces ten odbywa się na przestrzeni kilku tygodni.
Skleroterapią można likwidować:
– Niewielkie poszerzenia w układzie żylnym (żylaki siateczkowate, teleangiektazje = pajączki)
– Poszerzenia żylakowe
– Refluks w zakresie żyły odpiszczelowej i odstrzałkowej przy nieznacznie poszerzonej średnicy
– Żylaki u osób starszych z dużymi obciążeniami ogólnymi
Do lepszego uwidocznienia zmian żylakowych używa się aparatu USG (echoskleroterapia) lub systemu podświetlania naczyń (np. VeinLite)
Przeciwwskazaniami do skleroterapii są:
– ciąża
– przebyta zakrzepica żylna, zatorowość lub zator płucny
– zaburzenia krzepnięcia
– choroba nowotworowa i choroby układowe
– uczulenie na środek obliterujący
– zmiany niedokrwienie kończyn
– zakażenie skóry
– obrzęk chłonny
Do skleroterapii stosuje się głównie metodę Fegana, w której środek podawany jest do uniesionej kończyny, co powoduje opróżnienie światła naczynia z krwi żylnej. Po zabiegu kończynę bandażuje się, pozostawiając ucisk do następnego dnia wieczorem, a kompresoterapię w ciągu dnia utrzymuje się przez kolejne 5-7 dni. Zaleca się w tym czasie normalną aktywność (chodzenie).
Metoda jest minimalnie bolesna ze względu na cienkie igły używane do skleroterapii. Istnieje możliwość wystąpienia przebarwienia skóry (do 30%) lub powstanie wtórnych rozległych teleangiektazji (matting). Może też dojść do ponownego udrożnienia (rekanalizacja), co wiąże się z koniecznością ponownego zabiegu skleroterapii lub miniflebektomii.
W przypadku większych zmian żylakowych, zamykania żyły odpiszczelowej lub odstrzałkowej, stosuje się środek obliterujący w postaci pianki, co zapewnia większą stabilność środka wewnątrz naczynia. Skleroterapia piankowa jest główną alternatywą miniflebektomii i strippingu.
Badanie dopplerowskie (duplex-doppler)
Badanie duplex-doppler jest badaniem nieinwazyjnym i całkowicie bezbolesnym. W trakcie wykonywania ocenia się przepływ krwi w naczyniach żylnych i tętniczych. Można zobrazować cały układ naczyniowy oraz precyzyjnie zlokalizować zmienione chorobowo żyły i tętnice. Jest to najważniejszy i niezbędny etap leczenia choroby żylnej.
Skuteczne leczenie chorób żył i tętnic musi zostać poprzedzone właściwą diagnostyką ultrasonograficzną. Badanie duplex-doppler z kolorowym kodowaniem przepływu jest podstawową metodą diagnostyki chorób tętnic szyjnych, tętnic kończyn dolnych oraz w ocenie tętniaków aorty brzusznej.
Badania dopplerowskie wykonywane jest na nowoczesnym aparacie GE LOGIQ, wyposażonym w kolorowe kodowanie przepływów. Badanie dopplerowskie jest podstawowym badaniem diagnostycznym w chorobach żył. Pozwala na stwierdzenie obecności zakrzepicy żylnej, ocenę głębokiego i powierzchownego układu żylnego, ocenę wydolności zastawek żylnych oraz drożności żył. Prawidłowo, badanie wykonywane jest w pozycji stojącej.
Badanie dopplerowskie pozwala określić istnienie niewydolnych zastawek w naczyniach, jako miejsce „przecieku”, czyli określić istnienie refluksu w naczyniu żylnym.
Operacje przepuklin
Przepukliny pachwinowe
Istnieją różne sposoby wzmocnienia ścian kanału pachwinowego. Zalecaną u mężczyzn i będąca „złotym standardem” metodą napięciową jest metoda Shouldice’a. Polega na rozcięciu powięzi poprzecznej, od pierścienia pachwinowego wewnętrznego do guzka łonowego oraz odbudowie tylnej ściany kanału pachwinowego, przez założenie 3 szwów ciągłych z niewchłanialnego materiału:
– Szew ciągły – zeszycie powięzi poprzecznej i guzka łonowego do pierścienia pachwinowego wewnętrznego i z powrotem przez zeszycie brzegu przyśrodkowego powięzi poprzecznej z więzadłem pachwinowym pod powrózkiem nasiennym,
– Szew ciągły – od guzka łonowego do pierścienia pachwinowego wewnętrznego – zszywane dolne włókna mięśnia skośnego wewnętrznego z więzadłem pachwinowym i z powrotem pod powrózkiem nasiennym,
– Szew ciągły dwuwarstwowy zdwaja rozcięgno mięśnia skośnego zewnętrznego pod powrózkiem nasiennym – zdwojenie rozciętych płatów powięzi poprzecznej.
W najnowszym europejskim standardzie leczenia przepuklin, w którym w ogólnej populacji, a zwłaszcza u osób młodych (w wieku 18-25 lat), bezwzględnie zaleca się zastosowanie implantatów i metod beznapięciowych.
Operacje z użyciem siatki
Stosowane przez nas sposoby operacjne z użyciem siatki to metody: Lichtensteina, „Trabucco” i PHS.
W operacjach z użyciem siatki stosuje się też gotowe systemy operacyjne, jak Prolene Hernia System (PHS), gdzie do zabiegu używa się siatki złożonej z dwóch części, połączonych za pomocą krótkiego, cylindrycznego łącznika. Część okrągła (underlay patch), chroniąca tylną ścianę kanału pachwinowego od strony jamy brzusznej, jest zakładana w przestrzeni przedotrzewnowej. Część owalna (onlay patch) chroni tylną ścianę kanału pachwinowego, opierając się na guzku kości łonowej. Cylindryczny łącznik (connector) wypełnia pierścień wewnętrzny kanału pachwinowego, w przypadku przepukliny skośnej, lub ubytek w tylnej ścianie kanału, w przypadku przepukliny prostej. Po wypreparowaniu powrózka nasiennego i odsłonięciu dna kanału pachwinowego, podwiązuje się i odcina worek przepuklinowy lub przemieszcza go do wnętrza jamy brzusznej. Następnie przystępuje się do rozmieszczenia siatki. Część okrągłą umieszcza się pomiędzy otrzewną a powięzią poprzeczną, poprzez zwinięcie jej na kształt parasola i wsunięcie pod powięź poprzeczną przez pierścień pachwinowy wewnętrzny lub ubytek tylnej ściany kanału pachwinowego przy przepuklinie prostej. Część owalną rozkłada się nad dnem kanału pachwinowego, nacinając ją celem lepszego zaadaptowania do struktur powrózka. Stabilizuje się ją szwem ciągłym lub szwami pojedynczymi. Na tak wzmocnioną tylną ścianę kanału pachwinowego układa się powrózek nasienny i zamyka ścianę przednią szwami pojedynczymi. PHS wzmacnia tylną ścianę kanału pachwinowego, a element łączący działa na zasadzie korka zatykającego ubytek ściany kanału lub pierścienia pachwinowego głębokiego. Wzmocnienie tylnej ściany następuje więc bez wywoływania jej napięcia, co było deklarowaną przyczyną częstych nawrotów przepukliny pachwinowej operowanej innymi metodami. Zabieg nie wiąże się z ograniczeniem aktywności fizycznej po operacji, nie powoduje też odczucia dyskomfortu. Wykonywany jest w warunkach ambulatoryjnych, w znieczuleniu miejscowym lub podpajęczynówkowym.
Powrót do aktywności jest indywidualny, nie należy ograniczać swojej codziennej aktywności życiowej, jednak z bardzo dużym wysiłkiem należy poczekać 6-8 tygodni. Szczególne zagrożenie niesie zbyt duże wykorzystanie tłoczni brzusznej. Po operacji nie ma potrzeby stosowania pasów przepuklinowych. Opatrunek na ranie utrzymywany jest zwykle przez 2-3 dni. Rana nie wymaga specjalnego traktowania, można korzystać z prysznica już w pierwszej dobie po operacji, zalecane jest korzystanie z szarego lub dziecięcego mydła do przemywania rany.
Szew, w zależności od sposobu założenia i użytego materiału, jest wchłaniany samoistnie w ciągu kilku tygodni, lub usuwany po 5-7 dniach od operacji. Rana zaopatrzona jest w estetyczny sposób szwem śródskórnym.
Po operacjach przepuklin odsetek nawrotów wynosi maksymalnie 2 do 3%. Nawrót może wynikać z błędu technicznego lub zbyt intensywnej aktywności fizycznej po operacji. Oprócz nawrotów możemy mieć do czynienia z zaburzeniami czucia. Czasem jest to odczucie fragmentu martwej, drętwej skóry w okolicy pachwiny, a czasem są to parestezje – pieczenie, mrowienie tej okolicy. W miarę upływu czasu objawy łagodnieją, często zupełnie ustępują. Powikłanie to występuje u kilku procent operowanych chorych.
Przepukliny brzuszne
W leczeniu operacyjnym, poza niewielkimi przepuklinami kresy białej (w linii środkowej ciała powyżej pępka) wymagają znieczulenia ogólnego.
Podobnie jak w przypadku operacji przepuklin pachwinowych używamy technik z wykorzystaniem tkanek własnych – powięzi, lub używamy materiałów syntetycznych, czyli siatek.
Postępowanie pooperacyjne w tych przypadkach jest podobne, jak w każdej operacji brzusznej. Przebieg pooperacyjny zależy od wielkości przepukliny i stanu ogólnego pacjenta. W bardzo dużych przepuklinach i ciężkim stanie ogólnym leczenie operacyjne nie jest wskazane i decydujemy się na nie jedynie ze wskazań życiowych.
Laparoskopowa operacja pęcherzyka żółciowego
Cholecystektomia laparoskopowa to mini inwazyjna metoda, polegająca na wykonaniu operacji z wykorzystaniem kamery i zestawu narzędzi, bez konieczności rozległego rozcinania powłok brzusznych. Usunięcie pęcherzyka żółciowego w sposób laparoskopowy (głównie z powodu kamicy pęcherzyka) powoduje mniejszy ból pooperacyjny i szybszy powrót do pełnej sprawności. Laparoskopia powoduje ograniczenie urazu operacyjnego oraz skraca pobyt w szpitalu z ok. 7 dni i więcej, do maksymalnie 48 godzin. Skraca również okres powrotu do zdrowia i pełnej kondycji fizycznej z około 6 tygodni do 10-14 dni.
Badania przed zabiegiem
Przed laparoskopią (niezależnie od wskazania) pacjent powinien mieć oznaczoną grupę krwi, morfologię, biochemię (bilirubinę, AlAT, AspAT, GGTP, fosfatazę) układ krzepnięcia krwi oraz wykonane badanie EKG.
Przebieg zabiegu
Operacja rozpoczyna się około centymetrowym nacięciem skóry i tkanki podskórnej pod pępkiem. Po wprowadzeniu troakaru do jamy brzusznej, wpuszczany jest dwutlenek węgla (tzw. insfulacja). Podanie gazu jest konieczne do wytworzenia odmy otrzewnowej, która powoduje zwiększenie przestrzeni w jamie brzusznej, umożliwiając przeprowadzenie operacji.
Po uzyskaniu odpowiedniej odmy, a tym samym właściwej przestrzeni operacyjnej (podczas insfulacji wtłaczane jest od 3 do 5 litrów gazu), wprowadza się kamerę operacyjną, a następnie poprzez dwa dodatkowe nacięcia (w podbrzuszu i nadbrzuszu) o długości 0,5 cm i 1 cm, pozostałych narzędzi laparoskopowych. Dzięki wprowadzonej nowoczesnej, cyfrowej kamerze wideo (EndoEye) uzyskuje się doskonały, cyfrowy obraz narządów wewnątrz jamy brzusznej na monitorze.
Dzięki użyciu specjalnych narzędzia laparoskopowych: nożyczek, kleszczyków (graspery), haczyka oraz klipsownicy, dokonuje się usunięcia pęcherzyka żółciowego, który następnie usuwa się z jamy brzusznej przez nacięcie pod pępkiem. W okolicę operowaną wprowadza się cienki dren Redona, który usunięty zostaje w pierwszej dobie po operacji.
Przeciwwskazania
Są podobne, jak w przypadku operacji tradycyjnych. Zabiegi laparoskopowe wykonuje się w znieczuleniu ogólnym, tak więc, stany w których znieczulenie to jest zbyt niebezpieczne (np. niewydolność krążenia), są także przeciwwskazaniem do laparoskopii. Przeciwwskazaniem do laparoskopii jest niewydolność krążeniowo-oddechowa, ciężka astma, ostre i przewlekłe zapalenie oskrzeli, lub świeżo przebyty zawał serca.
Powikłania
Możliwe powikłania zabiegu to: odma podskórna, śródpiersiowa i opłucnowa, zator powietrzny, krwawienie z miejsca wkłucia troakarów lub miejsca operowanego, zapalenie otrzewnej, oraz powikłania ze strony układu krążenia.
Zalety zabiegu
Do zalet zabiegu należą: skrócenie pobytu w szpitalu, zmniejszenie bólu pooperacyjnego. Znacznie szybciej następuje powrót do zdrowia, rany pooperacyjne są mniejsze i pozostawiają minimalne blizny (praktycznie niewidoczną bliznę pod pępkiem i 2 blizny (o wielkości od 0,5 do 1 cm) w podbrzuszu i nadbrzuszu.
Laparoskopowa operacja wyrostka robaczkowego
Operacja wycięcia wyrostka robaczkowego nazywana jest appendektomią. Wykonywana w sposób tradycyjny, wiąże się z rozcięciem powłok jamy brzusznej celem dostępu do wyrostka i pozostawia bliznę na całe życie (prostą lub skośną, w zależności od sposobu cięcia).
Proponujemy Państwu appendektomię laparoskopową, w której wykonuje się trzy niewielkie nacięcia w powłokach jamy brzusznej w celu wprowadzenia narzędzi do jamy brzusznej. Wyrostek wycina się po wcześniejszym podwiązaniu lub zaklipsowaniu. Laparoskopowe wycięcie wyrostka robaczkowego związane jest z mniejszym odsetkiem zakażeń rany operacyjnej, krótszym okresem powrotu do zdrowia i do pracy. Pozwala na uniknięcie zbędnego otwarcia jamy brzusznej w razie błędnego rozpoznania zapalenia wyrostka robaczkowego.
Żylaki powrózka nasiennego
Jest to poszerzenie naczyń żylnych biegnących w powrózku nasiennym, wywołane przez niesprawne zastawki w żyle jądrowej, powodujące cofanie się krwi do moszny podczas wzwodu. Zazwyczaj pojawiają się po stronie lewej.
Czasami żylaki powrózka powodują dolegliwości bólowe w obrębie jądra, i nasilają się pod koniec dnia lub podczas dłuższego wzwodu. Obecność żylaków powoduje niewielki wzrost temperatury wokół jąder, co może powodować obniżenie płodności u mężczyzn.
Przed operacją pacjent powinien wykonać badania laboratoryjne: morfologia, czas krwawienia i krzepnięcia, badanie EKG oraz USG jąder.
Operacja ta jest wykonywana w znieczuleniu ogólnym. Po zabiegu pozostają trzy niewielkie blizny, żyła jądrowa zostaje zaklipsowana i przecięta, lub przy użyciu noża ultradźwiękowego zamknięta bez klipsów.
Po zabiegu można odczuwać niewielkie dolegliwości bólowe. U pacjentów cierpiących na bezpłodność z powodu żylaków powrózka nasiennego uzyskuje się w większości przypadków znaczną poprawę.
Laparoskopowe operacje przepuklin
W operacji laparoskopowej przepuklin, kamerę wprowadza się poprzez małe nacięcie pod pępkiem. Dwa kolejne nacięcia w dolnej części brzucha służą do wprowadzenia narzędzi operacyjnych. Do zabezpieczenia wrót przepukliny używa się siatek z tworzyw sztucznych, umocowanych szwami lub zszywkami.
Podstawową zasadą leczenia operacyjnego jest zastosowanie odpowiednio dużej siatki, w celu zmniejszenia napięcia, co zmniejsza szansę wystąpienia nawrotu przepukliny.
W operacji tradycyjnej, stara blizna jest wycięta i usunięta na całej długości. Jest to rozległy i poważny zabieg. Odsetek zakażeń wynosi 7,0%. Procent nawrotu dochodzi do 5%, lub więcej, w zależności od czynników ryzyka pacjenta występujących przed zabiegiem.
Laparoskopowa naprawa przepuklin brzusznych minimalizuje uraz operacyjny u pacjenta. Technika oparta jest zasadach wziętych z tradycyjnych operacji, jak w metodzie Stoppa. Siatkę wprowadza się z małego cięcia przez troakar i mocuje szwami do przedniej ściany jamy brzusznej.
Pacjent kwalifikuje się do plastyki laparoskopowej, jeżeli kwalifikuje się do znieczulenia ogólnego oraz jeśli możliwe jest umieszczenie trokarów laparoskopowych. W niektórych dużych przepuklinach, oraz w przypadku licznych wcześniejszych operacji, niemożliwe jest umieszczenie trokarów.
Niezmiernie ważnym jest w okresie pooperacyjnym, aby działać w kierunku wyeliminowania głównych powikłań po zabiegu, takich jak, zapalenie płuc, zakrzepica żylna i zatorowość płucna. Ból pooperacyjny dotyczy głównie pierwszych 24 godzin po zabiegu. Ogólnie, większość pacjentów pozostaje w szpitalu 1 lub 2 dni po zabiegu. Nie ma ograniczeń dietetycznych. Aktywność uwarunkowana jest poziomem komfortu pacjenta. Nie zaleca się wykonywania wzmożonego wysiłku przez kilka tygodni (6-8 tyg.), w celu pełnego wygojenia tkanek.
Ryzyko operacji laparoskopowej
Krwawienie i infekcja, które są rzadkie w operacjach laparoskopowych przepuklin.
Istnieje niewielkie ryzyko uszkodzenia pęcherza moczowego, jelit, naczyń krwionośnych, nerwów lub nasieniowodu Trudności w oddawaniu moczu po zabiegu nie należą do rzadkości i mogą wymagać czasowego cewnikowania pęcherza moczowego. Nawrót przepukliny.
Laserowe leczenie żylaków
Laserowe operacje żylaków kończyn dolnych (ang. EVLT – EndoVenous Laser Treatment) wykonano po raz pierwszy w 2002 roku w USA. Zalety zabiegu, w postaci wysokiej skuteczności, małego urazu operacyjnego i ograniczenia dolegliwości bólowych spowodowały, że w wielu ośrodkach operujących żylaki kończyn dolnych na świecie stosuje się obecnie metodę laserową.
W Polsce jednym z prekursorów metody EVLT jest dr Marek Karczewski, który wykonuje tego typu zabiegi od początku 2004 roku i dlatego posiada ogromne doświadczenie oraz bardzo dobre wyniki leczenia.
VascuLife™ to nowe, rewolucyjne urządzenie służące do zabiegów wewnątrz żylnych – laserowego zamykania żylaków. To inteligentny, zrobotyzowany system, który pozwala na dostosowanie optymalnych parametrów zabiegowych, zwiększając tym samym szybkość i jakość przeprowadzanej procedury. Unikalny system sterowania mechanicznego oraz dioda laserowa emitująca najbardziej optymalną długości fali 1470 nm, pozwalają na kompleksowe i precyzyjne leczenie żył odpiszczelowych wielkich i małych (GSV, SSV) przy minimalnej inwazyjności. System VascuLife umożliwia precyzyjną i równomierną emisję lasera, zamykając naczynia żylne. Lekarz może monitorować przebieg zamykania żylaków, regulując tempo wykonywania i postęp zabiegu, jednocześnie zajmując się mniejszymi żyłami. Pozwala to znacząco skrócić czas zabiegu (średnio aż o jedną trzecią).
WSKAZANIA DO ZABIEGU / PRZECIWSKAZANIA
Najczęstszym wskazaniem do laserowego zamykania żył są niewydolne pnie żyły odpiszczelowej i odstrzałkowej, które dają objawy żylaków przyśrodkowej strony goleni.
Przeciwskazania to ciąża, okres karmienia piersią, zaawansowana miażdżyca kończyn dolnych, zakrzepica, niedrożność żył głębokich, ogólny ciężki stan pacjenta, niewyrównane zaburzenia metaboliczne.
DLACZEGO VASCULIFE?
– Wyjątkowa skuteczność i komfort zabiegu
– Znacznie skrócony czas zabiegu
– Krótszy okres rekonwalescencji
– Mniejsze zasinienie po zabiegu
– Zminimalizowane ryzyko nawrotów
Ostrzykiwanie żylaków (skleroterapia)
Skleroterapia polega na likwidacji zmienionych naczyń żylakowych poprzez środek chemiczny podany do ich światła. Substancja podana do światła żylaka uszkadza śródbłonek naczynia i prowadzi do miejscowego stanu zapalnego, który następnie doprowadza do włóknienia ściany, zmniejszenia średnicy i zarastania (zamknięcia) światła zmiany naczyniowej (żylaka, pajączka). Proces ten odbywa się na przestrzeni kilku tygodni.
Skleroterapią można likwidować:
– Niewielkie poszerzenia w układzie żylnym (żylaki siateczkowate, teleangiektazje = pajączki)
– Poszerzenia żylakowe
– Refluks w zakresie żyły odpiszczelowej i odstrzałkowej przy nieznacznie poszerzonej średnicy
– Żylaki u osób starszych z dużymi obciążeniami ogólnymi
Do lepszego uwidocznienia zmian żylakowych używa się aparatu USG (echoskleroterapia) lub systemu podświetlania naczyń (np. VeinLite)
Przeciwwskazaniami do skleroterapii są:
– ciąża
– przebyta zakrzepica żylna, zatorowość lub zator płucny
– zaburzenia krzepnięcia
– choroba nowotworowa i choroby układowe
– uczulenie na środek obliterujący
– zmiany niedokrwienie kończyn
– zakażenie skóry
– obrzęk chłonny
Do skleroterapii stosuje się głównie metodę Fegana, w której środek podawany jest do uniesionej kończyny, co powoduje opróżnienie światła naczynia z krwi żylnej. Po zabiegu kończynę bandażuje się, pozostawiając ucisk do następnego dnia wieczorem, a kompresoterapię w ciągu dnia utrzymuje się przez kolejne 5-7 dni. Zaleca się w tym czasie normalną aktywność (chodzenie).
Metoda jest minimalnie bolesna ze względu na cienkie igły używane do skleroterapii. Istnieje możliwość wystąpienia przebarwienia skóry (do 30%) lub powstanie wtórnych rozległych teleangiektazji (matting). Może też dojść do ponownego udrożnienia (rekanalizacja), co wiąże się z koniecznością ponownego zabiegu skleroterapii lub miniflebektomii.
W przypadku większych zmian żylakowych, zamykania żyły odpiszczelowej lub odstrzałkowej, stosuje się środek obliterujący w postaci pianki, co zapewnia większą stabilność środka wewnątrz naczynia. Skleroterapia piankowa jest główną alternatywą miniflebektomii i strippingu.
Badanie dopplerowskie (Duplex-doppler)
Badanie duplex-doppler jest badaniem nieinwazyjnym i całkowicie bezbolesnym. W trakcie wykonywania ocenia się przepływ krwi w naczyniach żylnych i tętniczych. Można zobrazować cały układ naczyniowy oraz precyzyjnie zlokalizować zmienione chorobowo żyły i tętnice. Jest to najważniejszy i niezbędny etap leczenia choroby żylnej.
Skuteczne leczenie chorób żył i tętnic musi zostać poprzedzone właściwą diagnostyką ultrasonograficzną. Badanie duplex-doppler z kolorowym kodowaniem przepływu jest podstawową metodą diagnostyki chorób tętnic szyjnych, tętnic kończyn dolnych oraz w ocenie tętniaków aorty brzusznej.
Badania dopplerowskie wykonywane jest na nowoczesnym aparacie GE LOGIQ, wyposażonym w kolorowe kodowanie przepływów. Badanie dopplerowskie jest podstawowym badaniem diagnostycznym w chorobach żył. Pozwala na stwierdzenie obecności zakrzepicy żylnej, ocenę głębokiego i powierzchownego układu żylnego, ocenę wydolności zastawek żylnych oraz drożności żył. Prawidłowo, badanie wykonywane jest w pozycji stojącej.
Badanie dopplerowskie pozwala określić istnienie niewydolnych zastawek w naczyniach, jako miejsce „przecieku”, czyli określić istnienie refluksu w naczyniu żylnym.
Operacje przepuklin
Przepukliny pachwinowe
Istnieją różne sposoby wzmocnienia ścian kanału pachwinowego. Zalecaną u mężczyzn i będąca „złotym standardem” metodą napięciową jest metoda Shouldice’a. Polega na rozcięciu powięzi poprzecznej, od pierścienia pachwinowego wewnętrznego do guzka łonowego oraz odbudowie tylnej ściany kanału pachwinowego, przez założenie 3 szwów ciągłych z niewchłanialnego materiału:
– Szew ciągły – zeszycie powięzi poprzecznej i guzka łonowego do pierścienia pachwinowego wewnętrznego i z powrotem przez zeszycie brzegu przyśrodkowego powięzi poprzecznej z więzadłem pachwinowym pod powrózkiem nasiennym,
– Szew ciągły – od guzka łonowego do pierścienia pachwinowego wewnętrznego – zszywane dolne włókna mięśnia skośnego wewnętrznego z więzadłem pachwinowym i z powrotem pod powrózkiem nasiennym,
– Szew ciągły dwuwarstwowy zdwaja rozcięgno mięśnia skośnego zewnętrznego pod powrózkiem nasiennym – zdwojenie rozciętych płatów powięzi poprzecznej.
W najnowszym europejskim standardzie leczenia przepuklin, w którym w ogólnej populacji, a zwłaszcza u osób młodych (w wieku 18-25 lat), bezwzględnie zaleca się zastosowanie implantatów i metod beznapięciowych.
Operacje z użyciem siatki
Stosowane przez nas sposoby operacjne z użyciem siatki to metody: Lichtensteina, „Trabucco” i PHS.
W operacjach z użyciem siatki stosuje się też gotowe systemy operacyjne, jak Prolene Hernia System (PHS), gdzie do zabiegu używa się siatki złożonej z dwóch części, połączonych za pomocą krótkiego, cylindrycznego łącznika. Część okrągła (underlay patch), chroniąca tylną ścianę kanału pachwinowego od strony jamy brzusznej, jest zakładana w przestrzeni przedotrzewnowej. Część owalna (onlay patch) chroni tylną ścianę kanału pachwinowego, opierając się na guzku kości łonowej. Cylindryczny łącznik (connector) wypełnia pierścień wewnętrzny kanału pachwinowego, w przypadku przepukliny skośnej, lub ubytek w tylnej ścianie kanału, w przypadku przepukliny prostej. Po wypreparowaniu powrózka nasiennego i odsłonięciu dna kanału pachwinowego, podwiązuje się i odcina worek przepuklinowy lub przemieszcza go do wnętrza jamy brzusznej. Następnie przystępuje się do rozmieszczenia siatki. Część okrągłą umieszcza się pomiędzy otrzewną a powięzią poprzeczną, poprzez zwinięcie jej na kształt parasola i wsunięcie pod powięź poprzeczną przez pierścień pachwinowy wewnętrzny lub ubytek tylnej ściany kanału pachwinowego przy przepuklinie prostej. Część owalną rozkłada się nad dnem kanału pachwinowego, nacinając ją celem lepszego zaadaptowania do struktur powrózka. Stabilizuje się ją szwem ciągłym lub szwami pojedynczymi. Na tak wzmocnioną tylną ścianę kanału pachwinowego układa się powrózek nasienny i zamyka ścianę przednią szwami pojedynczymi. PHS wzmacnia tylną ścianę kanału pachwinowego, a element łączący działa na zasadzie korka zatykającego ubytek ściany kanału lub pierścienia pachwinowego głębokiego. Wzmocnienie tylnej ściany następuje więc bez wywoływania jej napięcia, co było deklarowaną przyczyną częstych nawrotów przepukliny pachwinowej operowanej innymi metodami. Zabieg nie wiąże się z ograniczeniem aktywności fizycznej po operacji, nie powoduje też odczucia dyskomfortu. Wykonywany jest w warunkach ambulatoryjnych, w znieczuleniu miejscowym lub podpajęczynówkowym.
Powrót do aktywności jest indywidualny, nie należy ograniczać swojej codziennej aktywności życiowej, jednak z bardzo dużym wysiłkiem należy poczekać 6-8 tygodni. Szczególne zagrożenie niesie zbyt duże wykorzystanie tłoczni brzusznej. Po operacji nie ma potrzeby stosowania pasów przepuklinowych. Opatrunek na ranie utrzymywany jest zwykle przez 2-3 dni. Rana nie wymaga specjalnego traktowania, można korzystać z prysznica już w pierwszej dobie po operacji, zalecane jest korzystanie z szarego lub dziecięcego mydła do przemywania rany.
Szew, w zależności od sposobu założenia i użytego materiału, jest wchłaniany samoistnie w ciągu kilku tygodni, lub usuwany po 5-7 dniach od operacji. Rana zaopatrzona jest w estetyczny sposób szwem śródskórnym.
Po operacjach przepuklin odsetek nawrotów wynosi maksymalnie 2 do 3%. Nawrót może wynikać z błędu technicznego lub zbyt intensywnej aktywności fizycznej po operacji. Oprócz nawrotów możemy mieć do czynienia z zaburzeniami czucia. Czasem jest to odczucie fragmentu martwej, drętwej skóry w okolicy pachwiny, a czasem są to parestezje – pieczenie, mrowienie tej okolicy. W miarę upływu czasu objawy łagodnieją, często zupełnie ustępują. Powikłanie to występuje u kilku procent operowanych chorych.
Przepukliny brzuszne
W leczeniu operacyjnym, poza niewielkimi przepuklinami kresy białej (w linii środkowej ciała powyżej pępka) wymagają znieczulenia ogólnego.
Podobnie jak w przypadku operacji przepuklin pachwinowych używamy technik z wykorzystaniem tkanek własnych – powięzi, lub używamy materiałów syntetycznych, czyli siatek.
Postępowanie pooperacyjne w tych przypadkach jest podobne, jak w każdej operacji brzusznej. Przebieg pooperacyjny zależy od wielkości przepukliny i stanu ogólnego pacjenta. W bardzo dużych przepuklinach i ciężkim stanie ogólnym leczenie operacyjne nie jest wskazane i decydujemy się na nie jedynie ze wskazań życiowych.
Laparoskopowa operacja pęcherzyka żółciowego
Cholecystektomia laparoskopowa to mini inwazyjna metoda, polegająca na wykonaniu operacji z wykorzystaniem kamery i zestawu narzędzi, bez konieczności rozległego rozcinania powłok brzusznych. Usunięcie pęcherzyka żółciowego w sposób laparoskopowy (głównie z powodu kamicy pęcherzyka) powoduje mniejszy ból pooperacyjny i szybszy powrót do pełnej sprawności. Laparoskopia powoduje ograniczenie urazu operacyjnego oraz skraca pobyt w szpitalu z ok. 7 dni i więcej, do maksymalnie 48 godzin. Skraca również okres powrotu do zdrowia i pełnej kondycji fizycznej z około 6 tygodni do 10-14 dni.
Badania przed zabiegiem
Przed laparoskopią (niezależnie od wskazania) pacjent powinien mieć oznaczoną grupę krwi, morfologię, biochemię (bilirubinę, AlAT, AspAT, GGTP, fosfatazę) układ krzepnięcia krwi oraz wykonane badanie EKG.
Przebieg zabiegu
Operacja rozpoczyna się około centymetrowym nacięciem skóry i tkanki podskórnej pod pępkiem. Po wprowadzeniu troakaru do jamy brzusznej, wpuszczany jest dwutlenek węgla (tzw. insfulacja). Podanie gazu jest konieczne do wytworzenia odmy otrzewnowej, która powoduje zwiększenie przestrzeni w jamie brzusznej, umożliwiając przeprowadzenie operacji.
Po uzyskaniu odpowiedniej odmy, a tym samym właściwej przestrzeni operacyjnej (podczas insfulacji wtłaczane jest od 3 do 5 litrów gazu), wprowadza się kamerę operacyjną, a następnie poprzez dwa dodatkowe nacięcia (w podbrzuszu i nadbrzuszu) o długości 0,5 cm i 1 cm, pozostałych narzędzi laparoskopowych. Dzięki wprowadzonej nowoczesnej, cyfrowej kamerze wideo (EndoEye) uzyskuje się doskonały, cyfrowy obraz narządów wewnątrz jamy brzusznej na monitorze.
Dzięki użyciu specjalnych narzędzia laparoskopowych: nożyczek, kleszczyków (graspery), haczyka oraz klipsownicy, dokonuje się usunięcia pęcherzyka żółciowego, który następnie usuwa się z jamy brzusznej przez nacięcie pod pępkiem. W okolicę operowaną wprowadza się cienki dren Redona, który usunięty zostaje w pierwszej dobie po operacji.
Przeciwwskazania
Są podobne, jak w przypadku operacji tradycyjnych. Zabiegi laparoskopowe wykonuje się w znieczuleniu ogólnym, tak więc, stany w których znieczulenie to jest zbyt niebezpieczne (np. niewydolność krążenia), są także przeciwwskazaniem do laparoskopii. Przeciwwskazaniem do laparoskopii jest niewydolność krążeniowo-oddechowa, ciężka astma, ostre i przewlekłe zapalenie oskrzeli, lub świeżo przebyty zawał serca.
Powikłania
Możliwe powikłania zabiegu to: odma podskórna, śródpiersiowa i opłucnowa, zator powietrzny, krwawienie z miejsca wkłucia troakarów lub miejsca operowanego, zapalenie otrzewnej, oraz powikłania ze strony układu krążenia.
Zalety zabiegu
Do zalet zabiegu należą: skrócenie pobytu w szpitalu, zmniejszenie bólu pooperacyjnego. Znacznie szybciej następuje powrót do zdrowia, rany pooperacyjne są mniejsze i pozostawiają minimalne blizny (praktycznie niewidoczną bliznę pod pępkiem i 2 blizny (o wielkości od 0,5 do 1 cm) w podbrzuszu i nadbrzuszu.
Laparoskopowa operacja wyrostka robaczkowego
Operacja wycięcia wyrostka robaczkowego nazywana jest appendektomią. Wykonywana w sposób tradycyjny, wiąże się z rozcięciem powłok jamy brzusznej celem dostępu do wyrostka i pozostawia bliznę na całe życie (prostą lub skośną, w zależności od sposobu cięcia).
Proponujemy Państwu appendektomię laparoskopową, w której wykonuje się trzy niewielkie nacięcia w powłokach jamy brzusznej w celu wprowadzenia narzędzi do jamy brzusznej. Wyrostek wycina się po wcześniejszym podwiązaniu lub zaklipsowaniu. Laparoskopowe wycięcie wyrostka robaczkowego związane jest z mniejszym odsetkiem zakażeń rany operacyjnej, krótszym okresem powrotu do zdrowia i do pracy. Pozwala na uniknięcie zbędnego otwarcia jamy brzusznej w razie błędnego rozpoznania zapalenia wyrostka robaczkowego.
Żylaki powrózka nasiennego
Jest to poszerzenie naczyń żylnych biegnących w powrózku nasiennym, wywołane przez niesprawne zastawki w żyle jądrowej, powodujące cofanie się krwi do moszny podczas wzwodu. Zazwyczaj pojawiają się po stronie lewej.
Czasami żylaki powrózka powodują dolegliwości bólowe w obrębie jądra, i nasilają się pod koniec dnia lub podczas dłuższego wzwodu. Obecność żylaków powoduje niewielki wzrost temperatury wokół jąder, co może powodować obniżenie płodności u mężczyzn.
Przed operacją pacjent powinien wykonać badania laboratoryjne: morfologia, czas krwawienia i krzepnięcia, badanie EKG oraz USG jąder.
Operacja ta jest wykonywana w znieczuleniu ogólnym. Po zabiegu pozostają trzy niewielkie blizny, żyła jądrowa zostaje zaklipsowana i przecięta, lub przy użyciu noża ultradźwiękowego zamknięta bez klipsów.
Po zabiegu można odczuwać niewielkie dolegliwości bólowe. U pacjentów cierpiących na bezpłodność z powodu żylaków powrózka nasiennego uzyskuje się w większości przypadków znaczną poprawę.
Laparoskopowe operacje przepuklin
W operacji laparoskopowej przepuklin, kamerę wprowadza się poprzez małe nacięcie pod pępkiem. Dwa kolejne nacięcia w dolnej części brzucha służą do wprowadzenia narzędzi operacyjnych. Do zabezpieczenia wrót przepukliny używa się siatek z tworzyw sztucznych, umocowanych szwami lub zszywkami.
Podstawową zasadą leczenia operacyjnego jest zastosowanie odpowiednio dużej siatki, w celu zmniejszenia napięcia, co zmniejsza szansę wystąpienia nawrotu przepukliny.
W operacji tradycyjnej, stara blizna jest wycięta i usunięta na całej długości. Jest to rozległy i poważny zabieg. Odsetek zakażeń wynosi 7,0%. Procent nawrotu dochodzi do 5%, lub więcej, w zależności od czynników ryzyka pacjenta występujących przed zabiegiem.
Laparoskopowa naprawa przepuklin brzusznych minimalizuje uraz operacyjny u pacjenta. Technika oparta jest zasadach wziętych z tradycyjnych operacji, jak w metodzie Stoppa. Siatkę wprowadza się z małego cięcia przez troakar i mocuje szwami do przedniej ściany jamy brzusznej.
Pacjent kwalifikuje się do plastyki laparoskopowej, jeżeli kwalifikuje się do znieczulenia ogólnego oraz jeśli możliwe jest umieszczenie trokarów laparoskopowych. W niektórych dużych przepuklinach, oraz w przypadku licznych wcześniejszych operacji, niemożliwe jest umieszczenie trokarów.
Niezmiernie ważnym jest w okresie pooperacyjnym, aby działać w kierunku wyeliminowania głównych powikłań po zabiegu, takich jak, zapalenie płuc, zakrzepica żylna i zatorowość płucna. Ból pooperacyjny dotyczy głównie pierwszych 24 godzin po zabiegu. Ogólnie, większość pacjentów pozostaje w szpitalu 1 lub 2 dni po zabiegu. Nie ma ograniczeń dietetycznych. Aktywność uwarunkowana jest poziomem komfortu pacjenta. Nie zaleca się wykonywania wzmożonego wysiłku przez kilka tygodni (6-8 tyg.), w celu pełnego wygojenia tkanek.
Ryzyko operacji laparoskopowej
Krwawienie i infekcja, które są rzadkie w operacjach laparoskopowych przepuklin.
Istnieje niewielkie ryzyko uszkodzenia pęcherza moczowego, jelit, naczyń krwionośnych, nerwów lub nasieniowodu Trudności w oddawaniu moczu po zabiegu nie należą do rzadkości i mogą wymagać czasowego cewnikowania pęcherza moczowego. Nawrót przepukliny